Bildiniz mi, Mustafa Kemal Atatürk bu!

 

Babası öldü.

Yetim büyüdü.

Üvey evlat oldu.
Tutuklandı. 
Hapse atıldı.
Sürüldü.
İşsiz kaldı.
(Şöyle yazıyordu o sıkıntılı günlerde kaleme aldığı günlüğüne: Harcamalarım 
fazla değil, zira gelirim hep az.)
Hastalandı...
Böbreklerinden.
Vuruldu... 
Göğsünden.
Mesleğinden atıldı. 
İdama çarptırıldı.
Kardeşleri öldü.
Çocuğu olmadı. 
Boşandı.
Karaciğeri iflas etti.

Evet. …

 

Mustafa Kemal Atatürk bu!

 

 

Bildiniz mi, Kurtarıcımızı!

O sizin de Kurtarıcınız idi!?.

Bildiniz mi, Cumhuriyetimizin kurucusunu!

O sizin de bizimde Birinci Cumhurbaşkanı’mız ve Cumhuriyetinizin kurucusu idi!?

Mısır tarlasından, Cumhurbaşkanlığına gelişin öyküsü işte bu ! 

Evladı olmayan bir yetimin yaşadıkları,

Dillendirilmemiş acıları işte!.

İşte, sıradan olamayacak kadar zor bir hayat! 
Tanıdınız mı ,

Bildiniz mi, bu ağır hayatı kim yaşamış,

Kim omuzlamış yıllarca, kim?

Bildiniz mi Mustafa Kemal Atatürk’ü?



Ey analar, babalar, anlatın evlatlarınıza, anlatın bu hayat hikâyesini! 
Anlatın ki o yetimin bıraktığı emanetin kıymetini anlasınlar! 
Anlatın ki cumhuriyetin temelindeki derin hüznü kavrasınlar!
Cumhuriyet, folklorik bir müsamere coşkusundan ibaret değil çünkü;
Cumhuriyet, direnen, teslim olmayan bir ruhun /hayat öyküsü. 
Cumhuriyet, Atatürk’ün kendisi!
Bunu anlatın!
Anlatın ki evlatlarınıza,
Korkmasınlar engellerden.
Korkmasınlar yalnız kalmaktan.
Korkmasınlar işsizlikten, parasızlıktan.
Korkmasınlar alçaklardan.
Korkmasınlar doğrulardan. 
Örnek mi, işte örnek!
Önder mi, işte önder!
İşte hayat, işte kahraman!
İşte yürek, işte cesaret, işte coşku,
İşte kilit, işte anahtar: 
MUSTAFA KEMAL! 

Hasretinle yandı gönlüm
Yandı yandı söndü gönlüm 
Evvel yükseklerden uçtu 
Düze indi şimdi gönlüm 

Aramızda karlı dağlar
Hasretin bağrımda kışlar 
Başa geldi olmaz işler
Yokluğundan öldü gönlüm

 

Onu özlüyoruz! Aslında onu hiç görmedik. 
Yüz yüze gelmedik.
Ama onu tanıyoruz.
Sesini cızırtılı bantlardan dinledik.
Hep siyah beyaz filmlerde gördük yüzünü 

Çelik bakışlarını şiirlerde okuduk. 
Onu yaşıyoruz. 
Özlü sözlerini okuduk köşe başlarında.
Adını her sabah okul sıralarında andık. 
Şimdi 72 yıl sonra 
Onun geçtiği yollardan geçiyoruz, 
Yollarda bıraktığı anıların izini sürüyoruz, 
Çektiği acıları ruhumuzda taşıyoruz bugün. 
Onu arıyoruz! 

 

Gözlerimde kanlı yaşlar 
Hasretin bağrı kışlar
Başa geldi olmaz işler 
Yokluğundan öldü gönlüm

Gelecektin gelmez oldun
Halimi hiç sormaz oldun
Yaralarımı sarmaz oldun 
Yokluğundan öldü gönlüm

Aramızda karlı dağlar 
Hasretin bağrımda kışlar 
Başa geldi olmaz işler
Yokluğundan öldü gönlüm

Gözlerimde kanlı yaşlar
Hasretin bağrımda kışlar
Başa geldi olmaz işler
Yokluğundan öldü gönlüm

Bir tutkusun sen Mustafa Kemal,
Nice sevdâlara değişilmeyen.
Yitirilmiş kasımlarda açan umutsun,
Bir başsın, vazgeçilmeyen.


Yapraklar dökülür kasımlarda, 
Yeller uğuldar vadilerde, ne çıkar, 
Bir özgürlüksün çağlara en güzelinden, 
Sen, bayrak bayrak fikirsin, 
Ölüşün, diriliştir yeniden! 


Sende çarpar, sende düşünür Türkiye’m,
Sende büyür kucaklar.
Ulusun beyni, toprağın yüreği,
Kemal Paşa’m, Atatürk’üm!
Sen, mayıslarda doğan güneş,
Evrenimin sabahı, damarımın kanı,
Sen, mavilerde yeşeren yapraksın.
Bir yolsun sevgi sevgi,
Sen, her mevsimde açan baharsın!

 

http://molekulerbiyoloji.tumblr.com/post/66558353578/babas-oldu-yetim-buyudu-uvey-evlat-oldu